One enemy can do more hurt than ten friends can do good.

Ik kom niet vaak meer in B. Nooit meer eigenlijk. Ik heb er niks te zoeken. Ik heb er niks meer te zoeken. Ik gebruik het dorpje B. zelfs niet om door te rijden als ik ergens moet zijn.  Gewoon omdat dat niet nodig is. Tenzij ik met de trein ga. Dan hobbel ik over de sporen door B. Meestal stopt de trein er niet en rijdt hij gewoon door. Ik zie dan het blauwe bordje met de witte letters langs me heen zoeven terwijl ik een muziekje luister of een boek lees. B., ik dacht dat ik er zou gaan wonen en sterven – samen met die ene persoon. Maar het is anders gelopen. Nu, zo’n 2 jaar later ben ik daar niet rouwig om. Als ik heel eerlijk met mezelf en m’n gevoelens ben, dan is het dorpje B. en alles wat daarbij kwam kijken niet echt één van de beste keuzes uit mijn leven. Een vergissing noemt men zoiets. Ik word boos als ik nadenk over datgene wat B.  allemaal veroorzaakt heeft. Ik heb afgezien in B. Toen vond ik dat maar normaal, het hóórde erbij. Nu neem ik het mezelf eerder kwalijk dat ik niet eerder open kaart gespeeld heb. Met hem, met mezelf… Ik zou me kunnen afvragen hoe het anders gelopen zou zijn, maar dat doe ik niet. Het zou me niks opbrengen.

Het is voorbij en ik laat er geen traan meer om. Maar toch voelt het steeds vreemd, als ik die ene keer de stoptrein neem en de trein halt houdt in B. Dorpje B. zal altijd een wrange nasmaak hebben.